More Blues Fest (dag 2) Festival Pasta & Blues Zottegem (16-09-2023) reporter Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Pasta & Blues © Rootsville 2023

Het was een opwarmertje gisteren met slechts twee bands. Goed genoeg om de honger naar mee aan te wakkeren, dus op deze bewolkte zaterdag trok ik alweer richting Zottegem voor de tweede dag van het More Blues Festival, met vandaag 5 acts op het programma en niet van de minsten. “De Morre” had weer zijn best gedaan.

In de late namiddag werd geopend door Remko Van Damme, bij de liefhebbers ook gekend onder de naam Black Label.  Remko - gitarist, zanger songwriter - die in het verleden samenwerkte met: Jokke Schreurs, Koen de Cauter, Kobe Proesmans, Dag Taeldeman en Steven van Gool - speelt al heel zijn leven de Mississippi Delta Blues op zijn kamer.

Pas enkele jaren geleden achtte hij de tijd rijp om zijn kunde in deze muziekstijl te delen op een podium en dat deed hij onder de naam Black Label. Remko brengt DELTA BLUES in zijn puurste vorm en zocht zijn inspiratie in de country blues uit de eerste helft van de vorige eeuw. Als geen ander grijpt hij zo rechtstreeks terug naar deze bij uitstek zwarte muziek. Niet alleen zijn de eigen songs van Remko doordrenkt van de blues ook vertolkt hij op imposante wijze het werk van Robert Johnson, Charley Patton, Son House e.a.

Remko’s one-man band, weet zo op eigentijdse manier deze muzikale traditie te conserveren en springlevend te houden met veel uptempo blues, duizelingwekkend slide gitaar en aanstekelijke mondharmonica en zang. Zoals te verwachten serveerde Remko ons een sublieme set gevuld met old style Deltablues, startend met “Walking Blues’ en ‘Stop Breaking Down Blues’ van Robert Johnson, dat laatste misschien ook gekend van de versie The White Stripes. Op zijn Resonator is Remko onklopbaar en heeft de kunst van het “fingerpicken” meer dan onder de knie en speelt alvast een fijn stukje mondharmonica. Zijn bindteksten zijn interessant en hij geeft de luisteraar telkenmale wat info mee over de songs en de levenswijze van die tijd.

Veel Johnson songs maar ook tijd voor andere Delta grootheden zoals Charley Patton met ‘Pony Blues’ of het schitterende en a capella gebrachte ‘John The Revelator’ van Blind Willie Johnson. ‘Death Letter Blues’ was er dan weer eentje van Son House en met ‘Crossroads Blues’ belandden wij terug bij Robert, zoals ook bij ‘Me And the Devil Blues’ of ‘Hellhounds On My Trail’, waarmee de set werd afgesloten. De al talrijke aanwezigen vroegen en kregen dan ook nog een bissertje met ‘Mr Jelly Roll Man’. Kortom alweer een geweldige prestatie van Black Label. You made my day !!!

Na deze Vlaamse bluesband trokken we de Grote Plas over voor het bezoek van Jack Burton. Gesmeed in de vuren van Austin, de gevarieerde livemuziekscene van Texas, is Jack Burton uitgegroeid tot een krachtige en geliefde Roots Rock/Americana-zanger en songwriter. Hij wordt soms beschreven als een soort ‘kruising tussen Nathaniel Rateliff en Marc Broussard’, en vertoont diepe affiniteit met het muzikale erfgoed van het zuiden van de Verenigde Staten.

Persoonlijk had ik de man nog nooit live aan het werk gezien dus dit zou een volledige première worden. Ik was benieuwd. Verwachtend dat de man solo zou optreden, was ik verrast dat er nog een saxofonist mee het podium kwam bevolken. Dat bleek dus Jack’s vrouw Maja te zijn. Ik heb nadien de kans gekegen om deze twee fijne mensen te leren kennen en het was mij een aangenaam genoegen. Back to business.

Het mooie ‘You Can’t Take My Soul’ en ‘Time For Love’. Man, hoe lekker klonk dit. Ik was direct verkocht. Maja heeft een mooie stem, wat trouwens ook kan gezegd worden van Jack, en speelt een fijn stukje sax. Eigen nummers, gebracht met een mooie variatie en het geheel swingt wel moet ik zeggen, zoals bij ‘I Can’t Go’ . Jack waagt zich ook aan grootheden zoals Mahalia Jackson met het gospelnummer ‘Jezus Met The Woman At The Well’, dat is durven, maar hij komt er zonder moeite mee weg, want heel goed aan de man gebracht.

Met ‘Barking At the Wrong Tree’ van Big Mama Thornton, mag Maja aantreden en met deze eigenzinnige maar mooie versie scoort ze wel punten. ‘Green Eyed Girlie’ wordt door Jack opgedragen aan zijn madam en dit geweldige optreden wordt afgesloten met ‘Nothing But Love’. Dit duo wist zowel mij als het publiek zonder moeite in te pakken. Als dan mocht er nog eentje af met ‘Dealin’ With The Devil’. Wat een ontdekking !

Na twee semi-akoestische acts werd het duidelijk tijd om eens een voltallige band op het podium te zetten en dat zal de Filip ook wel gedacht hebben, want hij had Black Cat Biscuit uitgenodigd, wat ik wel een schitterend idee vond. Zeer goede keuze want met “The Way It Is” , hun tweede album, had de band schitterend werk afgeleverd en op dit ogenblik is de band nog steeds een graag geziene gast op tal van evenementen.

Na het winnen van de Belgische Blues Challenge en een 4de plaat op de EBU ging het voor de band crescendo.  Ze brengen een aanstekelijke mix van swamp blues, boogie, Texas Shuffle en funk. Ze zijn van bij ons en ze zijn geweldig! De band bestaat uit Bart “Yasser” Arnauts (zang, gitaar), Jeff “Junior” Gijbels (drums), Mark “Mr Mark” Sepanski (harmonica), Patrick “P. Daddy” Indestege (bas) en Raffe Claes (gitaar). Dat het zou swingen, daar twijfelde niemand aan.

Jammer genoeg begon het toen net te regenen, was door een misverstand qua uren de band net iets te laat waardoor het optreden met “retard” begon, maar niemand liet het aan zijn hart komen, zeker niet toen de jongens ‘I Don’t Know’ en ‘Haunting me’ de Filip zijnen hof in slingerden. Zoals altijd zeer energiek en met de volle goesting gingen de 5 er tegenaan en dat werd direct gesmaakt, want zodra de regen minderde kwamen de eerste dansers al naar voor. Moeilijk stil te staan bij deze aanstekelijke muziek. Songs als ‘Mean Is Just An Average’, ‘Wheels’ of ‘Parrot Woman’ konden de benen niet stilhouden.

Vijf steengoede muzikanten bij elkaar en veel plezier op het podium en dat straalde af op de aanwezigen. P Daddy die geregeld een stevige bassolo uit de mouwen van zijn kostuum schudde en jonge Jeff die roffelde als een bezetene. Mighty Mark blies zich de longen uit het lijf, er werden solo’s uit de gitaar geperst door de Raffe en ondertussen weet Yasser de kunst te verstaan om zijn publiek te entertainen. Kortom, alles klopte als een zwerende vinger. Swingen met ‘Giovanni Winnetou’, ‘Train 66’ of ‘Two Seconds Man’, het was alweer genieten geblazen. Thanks boys, I had a great time !!

Met Fat Harry & The Fuzzy Licks, kregen we bezoek uit Nederland. Hedendaagse blues is waarschijnlijk de beste omschrijving van de muziek van deze geroutineerde band uit Rotterdam. Deze laat zich namelijk niet rangschikken onder een bepaalde categorie. Het laatst verschenen album “Hard Lovin” Man” (Continental Records) staat bol van de diversiteit en  zelfgeschreven songs. Op het album zijn gastbijdragen van “The King Of Beale Street” Preston Shannon en Henry Oden op bas.

Soms klinkt er funk, soul en rhythm & blues, om uiteindelijk weer terug te keren bij de old school blues. Er werd al samengewerkt met tal van bekende namen als Craig Horton, Sax Gordon, de onlangs overleden Tail Dagger en John Primer. Kwaliteit ten over dus in deze band dat bestaat uit Fath Harry aka Harold Van Dorth (zang en gitaar), Jan De Ligt (saxofoon), Jacco Van den Heuvel (drums), Remko Deijl (bas) en Piero Bianculli (toetsen).

Alweer een bende geroutineerde muzikanten die startten met een instrumentaal ‘Overall Junction’, gevolgd door het funky klinkende  ‘The Same Thing’ . Met ‘See See baby’ werd de mosterd gehaald bij de grote Freddie King en dat werd gevolgd door ‘Body & Fender Man’ en met een echte Chicago shuffle volgde ‘Slippin & Slidin’.

De band is goed geoliede machine met bluesveteranen die van alle makten thuis zijn en een Peiro Bianculli die zijn duivels ontbond op de Hammond. Chicago blues naar believen maar soms ging Harry richting Texas zoals bij ‘Feel Good Blues’. ‘Chicken Heads’ was er dan weer eentje van Bobby Rush en al de rest is eigen werk. Sterk toch, niet? Met het funky klinkende ‘It’s Your Thing’ en ‘Fine Brown Woman’ kwam een einde aan deze sterke set. Mooie prestatie van Fat Harry en zijn Fuzzy Licks.

Afsluiters van de dag waren The 925, die vorig jaar ook al te gast waren. Met The 925 (uitgesproken nine to five) gingen we een andere toer op. Deze zeskoppige band uit Gent, brengt garagerock in de stijl van de sixties. Vorig jaar mij totaal onbekend, maar ondertussen is de schade al ingehaald. Stevig zou het alleszins worden, wist ik uit ervaring. De band bestaat uit Jorik Van den Bosch (gitaar), Tomas Van Hove (gitaar), Bram Baele (zang), Aaron Machtelinckx (drums), Egon De Mil (bas) en Luc Heyvaerts (ex Gorki – toetsen, sax en harmonica).

Inderdaad wel potig, maar zeer energiek Blues was het niet en soms deed het mij denken aan sommige punkbans van uit mijn jeugdjaren. Door de regen en het late uur, het was al na middernacht toen de gasten mochten aantreden, was er al een masa volk vertrokken. Beetje begrijpelijk eigenlijk, maar de boys lieten het niet aan hun hart komen en speelden met hetzelfde enthousiasme als vorig jaar. Voor mij net iets te luid deze keer.

Ik hoorde nog net ‘I Don’t Need A Doctor’ passeren, maar gezien het late uur en het feit dar er nog wat kilometers diende te worden afgemaald besloot ik richting bedstee te trekken. Morgen, vroeg uit de veren voor dag 3.

Fijne dag alweer en een pak goede muziek gehoord. Dat maakt een mens blij. Toch nog even meegeven dat in de wandelgangen het gerucht zou gaan dat dit toch niet de laatste editie zou zijn, maar wat had je gedacht? Bij deze jongens en meisjes, ogen dicht en snaveltjes toe, slaap lekker en tot morgen !

Marcel